ԱՌԱՋԻՆ ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՀԵՌՈՒՍՏԱՏԵՍՈՒԹՅՈՒՆԸ

1956 թ. նոյեմբերի 29-ին սկսվում է պատմությունը հայկական հեռուստատեսության, որն առաջինն էր տարածաշրջանում:
1957 թ. փետրվարի 9-ին տեղի ունեցավ հեռուստաստուդիայի պաշտոնական բացումը, և հայկական հեռուստատեսությունը սկսեց կանոնավոր հեռարձակումը: Նորաստեղծ հեռուստատեսության հիմքերն ամուր դնելու բարդ և պատասխանատու գործը վստահվում է առաջին ղեկավար Ներսես Կագրամանովին։ Նրա գլխավորությամբ 1956 թ. ստեղծվում է հանձնաժողով, որը սկսում է հեռուստատեսային կադրեր ընտրել:

ՆՐԱՆՔ ՊԵՏՔ Է ԴԱՌՆԱՅԻՆ ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՀԵՌՈՒՍՏԱՏԵՍՈՒԹՅԱՆ ՀԻՄՆԱԴԻՐՆԵՐՆ ՈՒ ՆՎԻՐՅԱԼՆԵՐԸ:

Հայաստանի հեռուստատեսության առաջին գեղարվեստական ղեկավարն ու գլխավոր ռեժիսորն է դառնում Մարատ Մարինոսյանը: Նրան ստեղծվող նոր կառույցի ամենաբանիմաց մարդն էին համարում:
Նա գործուղվում է Մոսկվա, ծանոթանում հեռուստատեսային ոլորտին, իրականացվող աշխատանքներին ու անհրաժեշտ հետագա քայլերին և, վերադառնալով Հայաստան, լայնածավալ աշխատանք է սկսում:
Հեռուստաընկերության առաջին ղեկավարներին հաջորդում է անվանի պատմաբան, դիվանագետ Ջոն Կիրակոսյանը (1966 թ.), ապա՝ հայտնի իրավաբան, պետական գործիչ Մավր Դավթյանը (1969 թ.):
1970 թվականից սկսվում է Հայաստանի հեռուստատեսության «ոսկե դարը». ՀԽՍՀ հեռուստատեսության և ռադիոհաղորդումների պետական կոմիտեի նախագահ է նշանակվում Ստեփան Պողոսյանը:
18 տարի անընդմեջ ղեկավարելով հանրապետության հեռուստառադիոպետկոմը՝ նա շրջադարձային դերակատարում է ունենում այդ կարևոր ոլորտի զարգացման, դրա ազգային նկարագրի խորացման, հեռուստատեսության և ռադիոյի տեխնիկական վերազինման գործում:
1988 թ. նրան հաջորդում է Էմանուել Արաքսման-Մանուկյանը: Հեռուստադիտողին նա արդեն ծանոթ էր էկրանից. Արաքսման-Մանուկյանը վարում էր «Վավերագրական կինոժամ», «Հեռուստատեսային կինոտուն» և ուրիշ շարքեր՝ նվիրված արվեստագետներին:

1990 թ. կոմիտեի նախագահ է դառնում մշակութաբան, թատերագետ, ՀՀ ԳԱԱ թղթակից անդամ, արվեստագիտության դոկտոր, պրոֆեսոր, գիտության վաստակավոր գործիչ Հենրիկ Հովհաննիսյանը:
1991 թ. դեկտեմբերին կոմիտեի նախագահ է նշանակվում Հայաստանի գերագույն խորհրդի պատգամավոր, լրագրող Սամվել Գևորգյանը: Խորհրդային միության փլուզումից հետո հեռուստատեսությունը փորձում է արտացոլել նոր ժամանակների իրողությունները՝ ձևափոխելով հեռուստաեթերը:
1992 թ. մայիսին ՀՀ հեռուստատեսության և ռադիոհաղորդումների պետական կոմիտեն վերանվանվում է ՀՀ հեռուստատեսության և ռադիոհաղորդումների պետական վարչություն, որը 1993 թ. գլխավորում է Տիգրան Հակոբյանը:
Նա վարչության վերջին պետն էր՝ որպես միասնական օղակի ղեկավար: 1995 թ. հուլիսի 25-ին ՀՀ հեռուստատեսության և ռադիոհաղորդումների պետական վարչությունը և ՀՀ կառավարությանն առընթեր հրատարակչական գործի վարչությունը միաձուլվում են, և դրանց հիման վրա ստեղծվում է տեղեկատվության նախարարությունը: Դրա մեջ մտնում էին «Հայաստանի հեռուստաընկերությունը»՝ Պերճ Ստեփանյանի և «Հայաստանի ռադիոընկերությունը»՝ Ստեփան Զաքարյանի ղեկավարությամբ: Պերճ Ստեփանյանից հետո տնօրեն է նշանակվում Համլետ Գասպարյանը (1997 թ.): Իրավահաջորդելով նրան՝ Հայաստանի ազգային հեռուստատեսության վերջին տնօրեն է դառնում Տիգրան Նաղդալյանը (1998 թ.):

ԱԶԳԱՅԻՆԻՑ՝ ՀԱՆՐԱՅԻՆ

2001 թ. փետրվարի 9-ին կառավարությունը լուծարում է «Հայաստանի ազգային հեռուստատեսություն» և «Հայաստանի ազգային ռադիո» պետական փակ բաժնետիրական ընկերությունները։ Որպես դրանց իրավահաջորդներ՝ ստեղծվում են «Հանրային հեռուստաընկերություն» ՓԲ և «Հանրային ռադիոընկերություն» ՓԲ ընկերությունները։ Ստեղծվում է Հանրային հեռուստաընկերությունը և ռադիոընկերությունը կառավարող մարմին՝ Հանրային հեռուստաընկերության խորհուրդը, որի նախագահ է ընտրվում Տիգրան Նաղդալյանը:
Տիգրան Նաղդալյանի առաջարկով՝ Հայաստանի հանրային հեռուստաընկերության գործադիր տնօրենի թափուր հաստիքի համար հայտարարված մրցույթին մասնակցում և հաղթում է «Հայլուր» լրատվական ծառայության տնօրեն Արմեն Արզումանյանը (2001 թ.)։
2010 թ. «Հայաստանի հանրային հեռուստաընկերության» գործադիր տնօրեն է նշանակվում Գագիկ Բունիաթյանը: Նա պաշտոնավարում է մինչև 2013 թ., իսկ 2013-ից մինչև 2020 թ. Առաջին ալիքը ղեկավարում է Մարգարիտա Գրիգորյանը:

2020 թվականից հեռուստաընկերության գործադիր տնօրենի պարտականությունները ստանձնում է Հովհաննես Մովսիսյանը: